مصري‌ها در 5000 سال پيش، در ساختن قايق هايشان از خاصيت پيش تنيدگي استفاده مي کردند. بدين ترتيب که براي اتصال چوب هاي بدنه قايق، تيغه هاي آهني گرم به کار مي‌بردند تا بعد از سرد شدن و انقباض آنها قطعات چوبي به هم فشرده شوند.
اولين کسي که ظاهراً توانست با ايجاد تنش فشاري در بتن مقاومت آن را تحت تاثير لنگر خمشي افزايش دهد يک نفر آمريکايي به نام جکسون بود که اختراع خود را در سال 1886 به ثبت رسانيد. دو سال بعد، در سال1888 ، دوهرينگ، مهندس آلماني با قرار دادن يک ميله فولادي کشيده شده در داخل دال بتني توانست اولين دال بتني پيش تنيده را ايجاد کند.
در سال 1896 ، مندل مهندسي اتريش الاصل پيش تنيدگي را در تير بتن پيش تنيده از فولاد معمولي با تنش اوليه 120 نيوتن بر ميليمتر مربع استفاده کرد و از افت ناشي از نشست و وارفتگي آگاهي نداشت، فولاد به زودي کشش اوليه خود را از دست داد و تير تبديل به بتن آرمه معمولي شد. در سال 1939، امپرگر، مهندس اتريشي استفاده از بتن آرمه با پيش تنيدگي جزئي را که داراي آرماتور معمولي بود و قطعه در موقع بار سرويس نيز بار کششي تحمل بکند را مورد استفاده قرار داد .
در سال 1948 ، پروفسر آبلس انگليسي اولين سازه بتن آرمه با پيش تنيدگي جزئي را در لندن بنا کرد. در سال 1953 ، فدراسيون بين المللي پيش تنيدگي اولين کنگره خود را در لندن تشکيل داد. در چهارمين کنگره فدراسيون، که در سال 1962 در رم تشکيل شد قدم هاي نويني براي استفاده از بتن آرمه با پيش تنيدگي جزئي برداشته شد و کميته مختلطي از فدراسيون بين المللي پيش تنيدگي (F. I. P) وکميته اروپايي بتن (C. E. B) به وجود آمد که درآن چهار نوع سازه از بتن آرمه تا پيش تنيده شدن کامل تعيين شده است. اين چهار نوع اساساً با مقدار ازدياد طول نسبي دورترين تار کششي بتن و ترک خوردگي بتن کششی از هم متمايز مي شوند.
